حضانت و احکام آن از دیدگاه فقه اهل بیت علیهم السلام
نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 دانش پژوه سطح سه فقه و اصول جامعة المصطفی العالمیة
2 فارغ التحصیل سطح چهار فقه و اصول جامعة المصطفی العالمیة
چکیده
در این مقاله، بعد از تعریف لغوى و اصطلاحى حضانت و ماهیت آن و شرایط صاحب حق حضانت، به بررسى اقوال و ادله مختلف در این زمینه پردخته شده است. حق حضانت کودک در دوران شیرخوارگى، مشترک میان پدر و مادر است و پس از آن، متعلق به پدر مى‌باشد. با بررسی دیدگاه های مختلف فقها، چنین به دست می آید که حضانت کودک، به ترتیب اولویت بر والدین، واجب کفایی است و ذکر سن و زمان خاص در برخی از روایات، ناظر به انحصار سرپرستی کودک به یکی از والدین و الزام او نیست، به این گونه که امکان جابجایی حضانت در صورت توافق والدین و شایستگی آنها یا در شرایط عسر و حرج نباشد؛ بلکه تنها بیانگر اولویت در پذیرش این واجب است. افزون بر این، اولویت مادر برای سرپرستی کودک، پسر باشد یا دختر، تا هفت سالگی است. در فرض طلاق نیز، حق حضانت فرزند (اعم از پسر یا دختر) تا سن هفت سالگی، در صورتى که مادر ازدواج نکرده باشد، با اوست و پس از آن با پدر مى‌باشد. در فرض فقدان یکى از والدین نیز حق حضانت براى دیگرى ثابت است و حقى براى شخص ثالث، وجود ندارد.
کلیدواژه‌ها
)